Τα ανίψια μου είναι τα παιδιά μου.

Όταν μία γυναίκα αποκτάει ανιψάκια από τα αδέρφια της σε νεαρή ηλικία γίνεται αυτομάτως μια μικρή μαμά.

Η θεία χωρίς δικά της παιδιά έχει άλλη χάρη.

Οποιά ώρα και να την χρειαστούν τα ανήψια της έχει την όρεξη και την επιθυμία να παίξει μαζί τους, να πάνε παιδική χαρά και να ζωγραφίσουν.Έχει την έννοια τους, για την προόδο τους για τα πρώτα τους βήματα, την υγεία τους, τις πρώτες λέξεις τους αλλά δεν έχει την ευθύνη και το άγχος. Αυτό αυτομάτα κάνεις τις θείες να είναι πάντα γλυκές και προστατευτικές αλλά να μην θυμώνουν ποτε μαζί τους. Είναι ένα αίσθημα περίεργο.. μοιράζεσαι αυτόματα, τρελαίνεσαι να δίνεις την μπουκιά σου, και να σε κοιτάνε όταν τους κάνουν παρατήρηση οι άλλοι και να ξέρουν οτι συμφωνείς μαζί τους. Να είναι ο μοναδικός λόγος που θα βάλεις κωδικό στο κινητό σου, μιας και όπου και να το δουν, θα το πάρουν, αλλά να μην σε νοιάζει και αν θα στο ρίξουν κάτω και θα το πατήσουν. Είναι τα πλάσματα που με μια ατάκα ξεχνάς όλη την καθημερινότητα, ενώ δεν είναι η καθημερινότητά σου. Ξέρεις ότι βγήκαν από πλάσματα που αγαπάς πολύ, και σου λείπουν που ποιά δεν τα έχεις σε τόσο χρόνο που θα ήθελες, και έτσι παίζοντας μαζί τους αναπληρώνεις κάθε κρυφή επιθυμία με τα αδέρφια σου.

Βέβαια εδώ πρέπει να τονιστεί ότι για μια νεαρή γυναίκα τα ανήψια της είναι καλά, γιατί δεν είναι δικά της. Παίζει, γελά, τρέχει, κρύβεται, τραγουδάει, αλλάζει τα ρουχαλάκια της... αλλά το βράδυ κοιμάται ήσυχα.. (που μερικές φορές θα ήθελε να είχε την αγκαλίτσα τους το βράδυ, αλλά μερικές φορές....).

Άρα το να είσαι θεία είναι μια δοκιμή για την μετέπειτα ζωή σου...

Προσωπικά θέλω να περνάω και να αναπληρώνω όλο το χαμμένο χρόνο με τα ανήψια μου... δεν πρέπει να χάνουμε χρόνο μαζί τους... γιατί σε λίγα χρόνια ή θα καταφέρουμε να είμαστε φίλοι τους ή θα ακούμε την ατάκα "άσε μας ρε θεία.. σαν τη μαμά μου και εσύ"

mary anne